Het pand stamt uit 1847 gebouwd door Roelf Pestman, Kastelijn uit Wittewierum. De winkel stamt uit 1905. De winkel was een Manufacturenzaak. Het Pofboek/Winkelboek 1910/1911 van Jan Timmer (ook wel Jan Bigje) begint op 4 februari 1910. 4 klanten uit 4 verschillende dorpen: Ten Post, Kröddeburen, Emmerwolde en Ten Boer kopen die dag “op de pof”. In 1917 koopt Jan Timmer het pand van Harm Kok, schoenmaker.
In de deuropening eigenaar Jan Timmer. Rechts van hem zijn
dochter Alina en haar verloofde Roelf Afman. Op de dag dat Prinses Beatrix werd
geboren (31-1-1938). Het was de eerste werkdag van Roelf bij Timmer en zijn
eerste werk was de vlag buiten zetten.
Op 15 april 1945 bliezen de zich terugtrekkende Duitsers de Ten Poster Draaibrug op. De woning werd toen zwaar beschadigd.
In 1962 verkoopt Jan Timmer het pand aan de Hervormde Diakonie. Vandaar dat er tot op heden een beklemde meier van 6 gulden ’s jaars wordt geheven. Jan Timmer woonde hier tot zijn overlijden 1979. De vrouw van Jan Timmer is veel eerder overleden. Op hun trouwdag hebben Jan en zijn vrouw beide een kastanje gepoot, vandaar de grote kastanjebomen achter het huis. Jan Timmer is overleden nadat hij van de trap is gevallen, hij wilde een kinderwagen van de zolder halen, vermoedelijk om te gebruiken bij een feest in het dorp. Het zou iets met het Koninklijk Huis hebben te maken. Van 20 augustus 1979 tot 11 december 1979 heeft dochter Hermie Timmer in het huis gewoond.
Van 29 februari 1980 tot 4 maart 1986 woonde Everdina
Endendijk in het huis. Op 28 februari 1986 kwamen Carin van der Velde en George
van Engelen in dit huis wonen.
Carin
en George woonden vanaf februari 2020 bijna 2 jaar in het huis B.Kuiperweg 4
dat zij eerst voor bewoning geschikt hebben gemaakt. Daaraan voorafgaand is vanaf begin
2019 in 4 maanden een stalen damwand geplaatst.
Dit om te voorkomen dat het huis weg zou zakken richting het Damsterdiep. Met
deze klus is o.a. de firma Sterk uit Drachten bezig geweest.
De versterking zou 8 maanden duren, maar dat werden er 22. In december 2021 was
deze klaar.
Het
grootste deel van de vloeren is vervangen door op isolatie aangebrachte
versterkte betonvloeren. Deze vloeren zijn met stalen u-balken verbonden met de
bestaande buitenmuren en de noodzakelijke stalen portalen. Deze portalen,
aangebracht in de verschillende vertrekken én het dak, zijn allemaal in de
bestaande constructie weggewerkt.
De
bestaande lambrisering is verwijderd en vervangen door een aan de buitenwanden
gekoppelde voorzetwand. De verdiepingsvloer is op één hoogte gebracht middels
nieuwe vloerbalken met daarop een afwerking van 2x 18 mm OSB-plaat met daarop
vloerverwarming. Er zijn een aantal kozijnen vervangen en deze zijn voorzien
van geluidwerend isolatieglas en tussen thermopane geplaatst glas in lood.
De
dakconstructie binnen is in de oorspronkelijke afwerking, isolatie met
geschilderde houten schroten teruggebracht. Het dak aan de buitenkant is
afgewerkt met een laag OSB-plaat 18 mm.
Als
extra is in de winkelpui geluidswerend thermopane aangebracht de glas in lood
delen zijn tussen thermopane geplaatst. Het plaatsen van 16 zonnepanelen. Hiervoor
is o.a. de SNS subsidie van € 7000,-- gebruikt.
Het
hele proces heeft bijna zeven jaar geduurd. De aanloop naar de versterking
heeft heel veel kosten, energie en ergernis veroorzaakt bij George en Carin.
Het heeft nog lang hun leven vrijwel dag en nacht beheerst.
Alle
fasen zijn doorlopen. Begonnen bij het CVW in een pilotproject was de conclusie
dat het huis niet versterkt kon worden onder de toenmalige norm.
Sloop/nieuwbouw was toen het voorstel; een “cataloguswoning” zouden ze er voor
terugkrijgen. Vele onderzoeken en inventarisaties volgden. Telkens weer tijd
vrijmaken voor weer andere mensen die door het huis banjeren.
Vervolgens
de optie uitkoop. Drie makelaars die het niet eens konden worden over de prijs.
Een prijs die uiteindelijk te laag én onacceptabel was.
Toen,
onder de nieuwe norm van…..was er wel de mogelijkheid om te versterken.
Inmiddels was de woning door de Provincie aangemerkt als Gemeentelijk monument.
Gedurende
dit hele traject was er maar gebrekkig sprake van verslaglegging door het CVW
en later NCG. Terwijl dit toch een belangrijk onderdeel had moeten zijn binnen
het Pilotproject.
Er
zou geleerd kunnen worden van het proces. Wat
George en Carin hebben geleerd is dat alles minutieus vastleggen in verslagen
een eerste vereiste is bij een versterking.
Door de afspraken in de overeenkomst was NCG de feitelijke opdrachtgever. NCG was bereid fouten van aannemer Van Wijnen te accepteren onder druk van de planning en het budget terwijl er in de overeenkomst hierover andere afspraken waren gemaakt.
Na
de oplevering bleek dat er een bewonersbegeleider was maar die heeft tijdens
het hele proces nooit zijn gezicht laten zien. Dit betekende dat over elk niet
goed uitgevoerd detail eindeloze discussie ontstond. Omdat er niet iemand was
die voor de belangen van George en Carin opkwam moesten zij zelf ieder keer
deze strijd aangaan. Zelf specialisten inschakelen en technische
verwerkingsadviezen uitzoeken om hun gelijk te bewijzen.
Daarbij
was er van een goede planning bij Van Wijnen vaak geen sprake. Op een gegeven
moment waren een schilder, stukadoor en een vloerenlegger tegelijkertijd bezig
in dezelfde ruimtes. Dat dit het resultaat niet ten goede kwam zal duidelijk
zijn.
Een belangrijk onderdeel van het gemeentelijk monument is de winkelpui. Deze was ook onderdeel van de versterking. In opdracht van de Gemeente Groningen heeft voor het herstel Arcadis deze nauwgezet in kaart gebracht. Onder deze voorwaarden hierin omschreven heeft de Gemeente Groningen de vergunning verleent. Waar ze wel bijna een jaar voor nodig hadden.
De
voorwaarden zouden gecontroleerd in het werk worden door de Dienst erfgoed.
Omdat deze controle te wensen overliet; Corona en een wel erg slecht te
bereiken ambtenaar, heeft een timmerman van Van Wijnen de kans gekregen hier
zijn eigen intepretatie aan te geven. Met als gevolg dat onder druk van Van
Wijnen (er was immers niet voldoende toezicht uitgevoerd door de Dienst Erfgoed,
dus nalatig) er uiteindelijk een akkoord is gegeven op de uitvoering van de
winkelpui.
De te restaureren en terug te plaatsen historische onderdelen waren bij de sloop voor een deel zoek geraakt of werden bij terugplaatsing voor het gemak ingekort en maar deels gebruikt of pas na lang aanhouden opnieuw gemaakt. Als er in de afwerking fouten waren gemaakt werd te gemakkelijk verwezen naar “het Bouwbesluit”.
Inherent
aan een dergelijk proces is er veel fout gegaan maar laten we hopen dat er van
geleerd is door het NCG en Van Wijnen.
Er
staat wel weer een huis dat, als de aardbevingen geen roet in het eten gooien,
er weer honderd jaar tegen kan.
